Rusiec w zachowanych źródłach pisanych odnotowano po raz pierwszy w 1386r. (jako Russzyecz), przy okazji nadania przez króla Władysława Jagiełłę tej wsi oraz innych posiadłości na terenie Wielkopolski Sędziwojowi z Sędziwojowni z Szubina, wojewodzie kaliskiemu i staroście łęczyckiemu. Praktycznie aż do 1864r. miejscowość pozostawała w rękach prywatnych, chociaż dość często zmieniali się jej właściciele. W 1452r. z rąk Borka z Ruśca trafiła ona na kilkanaście lat w posiadanie znanego rodu Koniecpolskich, zakupiona przez ówczesne go kanclerza Królestwa Polskiego Jana Koniecpolskiego, który już w 1467r. zbył ją na rzecz Jana Zatemby (zręby) z kalinowej.

Po 1555r. Rusiec trafił do we władanie Toporczyków Korycińskich, którzy utrzymywali się tutaj do roku 1569. W XVII w. właścicielami majętności zostali ponownie Koniecpolscy ( w latach 1603-1676), a następnie trafiła ona w ręce Wawelskich. Po roku 1864 Rusiec został wsią rządową.

Miejscowa parafia została erygowana dobiero 8 XII 1643 r. przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Macieja Łubieńskiego. Do tego czasu Rusiec przynależał do parafii w Restarzewie, znajdującej się w dekanacie szadkowskim archidiakonu uniejowskiego.

Kiedy Rusiec bywa odnotowany w części opracowań jako wieś, a następnie miasteczko o nazwie Toporów (w posiadaniu Starżów Toporczyków), chociaż ta wersja nie znajduje potwierdzenia źródłowego, podobnie jak przypisywania przynależność miejscowości w latach 1555-1596 do Zebrzydowskich, herbu Radwan.

Warto wspomnieć, iż zapewne w II poł. XVI stulecia Korycińscy, wznieśli tutaj obronny murowany dwór wieżowy (porównywany niekiedy formalnie do nieco starszej, królewskiej siedziby Zygmunta Starego w Piotrkowie Trybunalskim), przy którym, po 1603 r., prowadził najprawdopodobniej jakieś prace również wojewoda Aleksander Koniecpolski. Obiekt ten, został rozebrany w 1911 r., chociaż w terenie zachowało się jeszcze bardzo słabo czytelne miejsce jego lokalizacji.